افسانه سامورایی خودخواه

نویسنده : سیده فاطمه طباطبایی

نویسنده اصلی :‌ژولیت پیگوت

مترجم : باجلان فرخی

(افسانه ی سامورایی خودخواه)

می گویند مردی سامورای در آن هنگام که کیوتو پایتخت ژاپن بود دایمیویا ارباب خود را از دست داد و به ناچار به ولایت دیگری رفت و اربابی دیگر برگزید. سامورای با رفتن از کیوتو زن زیبای خود را رها کرد و در ولایت دیگر زنی دیگر برگزید و از این زن صاحب فرزندی شد. سال ها گذشت، سامورای ثروتمند و پیر شد و به یاد روزگار جوانی افتاد. سامورای پیر به یاد زن اول و عشق نخستین زن دوم را نیز ر ها کرد و به کیوتو بازگشت.

سامورای پیر در کیمتو به خانه قدیمی خود رفت تا مگر از زن نخست خویش خبری باز یابد و شگفتا که زن خود را در آن خانه بازیافت که گذشت سالیان گویی بر او نگذشته و هنوز از زیبایی جوانی برخوردار بود. سامورای از زن خواست او را ببخشاید و زن که هنوز سامورای را دوست می داشت و سال های تنهایی خود را با یاد او سپری کرده بود مرد را به گرمی پذیرفت و از بازگشت او اظهار خرسندی کرد. سامورای و زن شب را با یاد روزهای جوانی سپری کردند و نیمه شب سامورای به یاد روزگار جوانی در اتاق و خوابگاه قدیمی خود با زن به بستر رفت. فردای آن شب سامورای از خواب بیدار شد و زن خود را خفته یافت. سامورای بر تن زن دست کشید تا او را از خواب بیدار سازد. آنچه در آن بستر خفته بود زنی پیر و فرتوت و مرده بود که سال ها از مرگ او سپری شده بود. سامورای از ماجرای زن پیشین از همسایگان پرسید و گفتند زن پس از رفتن او از توکیو سالهای سال در خانه عزلت گزید و سرانجام بر اثر فقر و گرسنگی مرد. از ماجرایی که بر زن دوم رفت چیزی نمی دانیم.
در افسانه های ژاپنی اشباح غالباً پا ندراند و چنین می نماید که این باور از نقاشی های مارویاما ئوکیو  نقاش نیمه دوم سده هیجده که اشباح را بدون پا تصور می کرد سرچشمه گرفته است [یا آن که نقاشی های مارویاما متأثر از افسانه ها و باورهای مردم زمان خویش است]. مارویاما در 1780 مکتب شینتو را در نقاشی بنیاد نهاد. در این داستان شبح زن اول سامورای پا دارد و سامورای با دیدن او متوجه شبح بودن او نمی گردد.