نقد فیلم ترسناک کینه

 

نقد فیلم ترسناک کینه (Ju-on )

کینه فیلمی ترسناک آمریکایی است که در سال ۲۰۰۴ از روی فیلمی ژاپنی به همین نام (Ju-on) ساخته شده است. این فیلم اولین فیلم از مجموعه فیلم‌هایی با نام کینه است. کارگردانی آن بر عهده تاکاشی شیمیزو بوده و اولین بار در ۲۲ اکتبر ۲۰۰۴ در آمریکای شمالی پخش شد. فیلم کینه (Ju-on) شرح نفرینی است که به وجود آمدن آن به دو صورت اتفاق می‌افتد، یا هنگامی که فردی با خشم شدید می‌میرد و یا با غصهٔ فراوان. کسانی که با این قدرت ماوراالطبیعهٔ کُشنده مواجه می‌شوند می‌میرند و خود به شکل همین نفرین دوباره متولد می‌شوند، از یک قربانی به قربانی دیگر و این زنجیر وحشت بی‌انتها ادامه می‌یابد.

 

تاکاشی شیموزو کارگردان فیلم «کینه» قصد دارد با استفاده از الگوهای هراس سینمای ژاپن از طریق نمایش انتقام‌گیری‌های روح یک کودک ترس را به مخاطب القا کند.

سینمای دلهره آور هالیوود در طول سالهای اخیر همواره به آزمون کلیشه‌های امتحان پس داده از جمله استفاده از موجودات ترسناک و یا صحنه‌های تهوع‌آور پرداخته، که با یکنواخت شدن این موضوعات برای مخاطبان، تاثیرگذاری آن کاهش یافته است. به همین دلیل این سینما به داستان‌های ژاپنی روی آورده تا از این طریق و استفاده از الگوهای هراس این سینما همچنان به حرکت خود ادامه دهد.
البته الگوهای سینمای هراس ژاپن تا حدودی به الگوهای غربی شبیه است. از جمله تاکید بر خانه و تعلق ارواح به محدوده‌ای که دخالت در آن نتایجی مرگبار را برای متجاوزین به همراه می‌آورد.  در واقع روح سرگردان از خانه به درون شهر عزیمت کرده و اسباب نگرانی کسانی که به نوعی با این خانه در ارتباط هستند را فراهم می‌کند. در این شیوه شاهدیم که ترس به مخاطب در بی‌توجهی دیگران القا می‌شود. در واقع عنصر تهدیدگر کینه به محیط‌های تاریک و تنهایی شخصیت‌ها مختص نمی‌شود. این فیلم ، اتفاقی است که می تواند شب شما را تا صبح به کابوس تبدیل کند! خوشبختانه یا متاسفانه باید خدمتتان عرض کنم که در این فیلم شما با دو شخصیت مواجه هستید. اول پسر بچه ای که ظاهراً خیلی آرام و مهربان است و دیگری هم یک خانم با موهای ژولیده که اصلا با کسی شوخی ندارد و تا دلتان هم بخواهد در مکانهای عجیب و غریب از زیر پتو گرفته تا حمام ، یکدفعه خودش را نشان می دهد! 

  

« کینه » در مقایسه با دیگر آثار ترسناک سینمای شرق ، از خلاقیت بیشتری در ایجاد ترس لحظه ای برخوردار بود. خیلی ها پس از تماشای « کینه » تا چند روز می ترسیدند تا زیر میز را شب هنگام تماشا کنند و یا حتی از کوچه های خلوت و تاریک عبور کنند! صدای ممتدی هم که مقدمه ورود قربانی به تنگه وحشت بود، هنوزم یکی از ترسناک ترین صداهایی است که در فیلمهای ترسناک شنیده شده است.